GENOCIDE EEN VERSIE VAN DE GESCHIEDENIS?

NRC.NEXT
5 October 2006
1ste Editie

Het is nu tijd voor een brug over de Bosporus

Nebahat Albayrak en Frans Timmermans

SAMENVATTING

Moet Turkije erkennen dat er volkerenmoord tegen Armeniërs is gepleegd?

[…] De rol van politici moet nu zijn om mensen tot elkaar te brengen
en niet zoals al bijna honderd jaar gebeurt, een semantische discussie
voeren over definities en woordkeuze, die de oplossing eerder verder
weg dan dichterbij brengen. Hoe absurd ook in onze ogen, de Turkse
overheid heeft het recht om het gebruik van de volkenrechtelijke term
genocide te bestrijden.

Dat is ook niet wat de positie van de Turkse overheid ongeloofwaardig
maakt. Die ongeloofwaardigheid was het gevolg van de stelselmatige
weigering diepgaand en onafhankelijk onderzoek te laten doen naar
de gruwelen uit de jaren rond 1915. Nu zien we eindelijk beweging in
Turkije op dit vlak. In intellectuele kring wordt de positie van de
overheid steeds vaker historisch onhoudbaar genoemd, en het moment
nadert dat er onafhankelijk onderzoek zal worden gedaan.

Bemoedigend zijn de woorden van de Turkse onderhandelaar in het
toetredingsproces, Ali Babacan. Hij zegt dat als dit onderzoek
het bewijs levert dat er wel degelijk sprake was een geplande
volkerenmoord, Turkije zich daarbij zal moeten neerleggen. (…)

Er zijn veel Europese landen waar de mensen moeite hebben de zwarte
bladzijden uit hun geschiedenis onder ogen te zien. Val Russen,
Oekraïeners en Polen niet lastig met de pogroms. Praat in Frankrijk
niet te veel over de gruwelen in Algerije of de massale collaboratie
tijdens de oorlog. In Spanje ontkennen grote groepen de gruwelen
van het franquisme en in Italië zat tot voor kort een partij in de
regering die Mussolini een groot hervormer vond.

In de Raad van Europa is dit jaar door vele linkse partijen, waaronder
helaas ook zusterpartijen van de PvdA, een rapport naar de prullenbak
verwezen dat sprak over de excessen van het communisme. De tientallen
miljoenen doden die communisten op hun geweten hebben mochten immers
niet aan ‘links’ worden toegerekend. Hoeveel linkse mensen weigeren
tot op de dag van vandaag in te zien dat het Oost-Europese communisme
een gruwelijke ontsporing was van het socialistisch ideaal?

En wat te denken van het taboe dat in sommige kringen in Nederland
nog steeds rust op onze koloniale oorlogen, die wij officieel nog
steeds eufemistisch met ‘politionele acties’ aanduiden? […] Na de
Tweede Wereldoorlog hebben de Europeanen een poging ondernomen om
het eeuwenoude lot van telkens nieuwe bloedbaden tussen verschillende
volkeren te doorbreken. […] Zo is er eerst een brug geslagen over
de Rijn tussen Frankrijk en Duitsland, en later over de Oder tussen
Oost en West. Nu is het tijd voor een brug over de Bosporus.

Er zijn veel Europese landen die moeite hebben met hun geschiedenis

Ik geloof in de vrijheid van meningsuiting, in Turkije èn in Nederland

Dit is het slot van de column van de Turkse schrijfster Elif Safak
in de Turkish Daily News van 1 oktober.

[…] Ik geloof in de vrijheid van meningsuiting. Niet alleen in
Turkije, maar overal en altijd. Daarom is het voor mij onmogelijk
niet bezorgd te zijn over de recente ontwikkelingen in Nederland en
door de stemming in Frankrijk.

Het nieuws dat in Nederland drie kandidaten (voor de Tweede Kamer)
van de lijst zijn afgevoerd, is bedroevend. Op dezelfde manier gaan
de pogingen in Frankrijk om een ‘genocide-wet’ in te voeren en op te
leggen en iedereen te straffen die de genocide ontkent, volledig in
tegen de geest van de vrijheid van meningsuiting en tegen de geest van
een open democratie. Als we voor vrijheid van meningsuiting in Turkije
zijn, kunnen we geen dubbele standaard toepassen. Voorstander zijn van
vrijheid van meningsuiting vereist het verdedigen van dit fundamentele
principe in alle landen. Wat er in Nederland en Frankrijk gebeurt is
aanvechtbaar, niet alleen in termen van het beknotten van de vrijheid
van meningsuiting, maar ook in termen van het ondermijnen van iedere
potentiële band van empathie en vriendschap tussen Armeniërs en Turken.

Deze manoeuvre zal slechts een nationalistische tegenreactie in Turkije
oproepen. Ze zal alle pogingen schaden om een dialoog te bouwen. En
misschien nog belangrijker: de Nederlandse en de Franse regeringen
zouden in herinnering moeten roepen, net als de Turkse regering, dat
het niet aan staten of aan de elite in staten is om de geschiedenis
te schrijven of te dicteren. (…)

Lees de hele column op: pluk: sms 14774
naar 7585

Hoe 1915 de politiek van 2006 kan beheersen

Drie van oorsprong Turkse kandidaten voor de Tweede Kamer zijn vorige
week van de kandidaatlijsten van hun partijen verwijderd wegens hun
standpunt over de Armeense genocide.

De CDA’ers Ayhan Tonca (plaats 35) en Osman Elmaci (56) weigerden te
erkennen dat Turkije in 1915 een genocide op de Armeense bevolking
heeft uitgevoerd. De PvdA’er Erdinc Sacan (plaats 53) bleek een website
te beheren waar Turks-Nederlandse politici regelmatig discussiëren
over de Armeense genocide:

De druk op Nebahat Albayrak , tweede op de PvdA-lijst, neemt toeom
de genocide te erkennen. In een artikel in Trouw pleitte zij gisteren
voor een onderzoek naar de feiten van 1915.

–Boundary_(ID_X1EsuZLxXMdW142oBUGS5w)–