«Cent’anni dopo il genocidio armeno, noi cristiani d’Oriente ne subiamo un altro»

Tempi, Italia
14 dic 2018

Riuniti a Parigi oltre 30 responsabili religiosi e politici provenienti da Siria, Libano, Iraq, Egitto e Giordania: «Basta parole vane. Noi rischiamo di vedere sparire la nostra civiltà»

«Noi non abbiamo bisogno di parole vane. Noi rischiamo di vedere sparire la nostra civiltà». È l’appello lanciato a Parigi da monsignor Nicodemus Daoud Sharaf, arcivescovo siriaco ortodosso di Mosul. Insieme a una trentina di responsabili religiosi e politici provenienti da Siria, Libano, Iraq, Egitto e Giordania, ha partecipato l’11 dicembre nella capitale francese a un convegno per dire “Basta alle discriminazioni verso i cristiani e le minoranze in Oriente, Yazidi compresi”.

Tra gli interventi più drammatici, come riportato da Aed, c’è quello di monsignor Sharaf:

«È difficile riassumere quello che il nostro popolo subisce da oltre 15 anni. I cristiani d’Oriente sono marginalizzati. Le persecuzioni contro i cristiani esistono. L’Oriente si dissolverà se i cristiani spariranno da questa terra. Subiamo sofferenze senza nome: siamo vittime di un genocidio. Di un nuovo genocidio, cento anni dopo quello degli armeni. Noi subiamo un genocidio e il mondo resta a guardare. Questa è una vergogna per l’umanità! Dobbiamo parlare con un’unica voce. Dobbiamo invocare pace e fraternità. Abbiamo bisogno di leggi che ci proteggano e che affermino che siamo cittadini come gli altri, che non c’è differenza tra gli uomini».

Al convegno ha partecipato anche Abdel Meneem Fouad, decano della facoltà di Scienze islamiche dell’università di Al-Azhar, la massima autorità del mondo islamico sunnita. Fouad ha denunciato «gli abomini dei gruppi fondamentalisti, che Al-Azhar vuole condannare». Importante anche l’intervento di monsignor George Kourieh, rappresentante del patriarca Ignatius Ephrem II Karim, patriarca siriaco di Antiochia:

«Noi assistiamo a una tragedia umana. Noi dobbiamo rinnovare il nostro impegno e ripartire. Noi dobbiamo costruire ponti di pace e d’amore. La dichiarazione di Parigi deve costituire un nuovo punto di partenza, manifestando una volontà ferma di stabilire la pace».

Foto Ansa

Armenia. Il dopo voto e le difficili sfide del governo Pashinyan

Notizie Geopolitiche, Italia

                                                      

di Marco Vito Limburgo –

Dopo il successo della rivoluzione di velluto, che in modo assolutamente pacifico ha destituito il governo sempre più autoritario di Serzh Sarkissian, è andata consolidarsi la figura dell’ex giornalista riciclato alla politica nonché principale volto e ideatore delle proteste, Nikol Pashinyan. Divenuto primo ministro dopo le dimissioni forzate del predecessore si è ritrovato con il pesante fardello di parlamento quasi completamente egemonizzato dai partiti avversi (forte era la compagine di deputati della forza politica precedentemente al potere, il Partito Repubblicano) e quindi non ha destato scalpore la decisione del primo ministro di rassegnare le dimissioni e convocare nuove elezioni, sfruttando il successo di risultati ampiamente positivi a livello locale, capitalizzando il prestigio al fine di ottenere una forte maggioranza parlamentare.

 Come largamente previsto il partito di Pashinyan, l’”Alleanza Il mio passo”, ha ottenuto una forte vittoria elettorale che con il 70% di voti lascia bene poco spazio alle rimostranze degli oppositori. Quasi completamente cancellato il residuo supporto al Partito Repubblicano che con il 4,70% dei voti rischia di andare in contro a una quasi scontata dissoluzione. A entrare in parlamento, superando la soglia di sbarramento del 5%, solo i conservatori filorussi di “Armenia Prospera” e i liberali pro-Europa di “Armenia luminosa” con rispettivamente l’8,27% e il 6,37%. Restano fuori dai giochi anche i nazionalisti di Sasna Tsrer (protagonisti in negativo della crisi degli ostaggi del 2016 a Yerevan) e la Federazione Rivoluzionaria Armena, storico partito socialista fra i più antiche del paese.

 L’affluenza al 49% è stata criticata dagli oppositori come segno della pesante disaffezione dell’opinione pubblica ma è dato ingannevole: nel processo di voto in Armenia si contano anche i cittadini presenti all’estero (la diaspora è sempre stata una componente fondamentale della vita sociale, culturale ed economica della nazione) che per difficoltà e cattiva gestione non sempre riescono attivamente esprimere la propria preferenza nonché le croniche difficoltà nella mobilitazione dei cittadini rurali (carenza di autobus e servizi). Un affluenza che più pragmaticamente si attesta, quindi, intorno al 62%. Gli osservatori delle organizzazioni internazionali non hanno riscontrato palesi irregolarità o pressioni e quindi abbiamo potuto assistere a un processo elettorale trasparente, partecipato e con un risultato ampiamente previsto.

 Non sono certo mancate le rimostranze da parte dei partiti sconfitti che hanno denunciato un pesante clima intimidatorio frutto dell’afflato rivoluzionario che tutt’ora pervade la nazione ma il risultato deludente dei repubblicani e di altri partiti considerati establishment non può che essere causato dalle cattive politiche passate che hanno reso il sistema politico armeno fra i più corrotti, nepotisti e clientelari nel Caucaso. Pashinyan ha impegnato notevoli energie personali nella campagna elettorale che lo ha visto organizzare raduni di piazza, tour in ogni angolo del paese e massiccio utilizzo dei social media mentre gli avversari han preferito un approccio più remissivo, sponsorizzando la protezione dei valori tradizionali messi in pericolo da un governo potenzialmente vicino all’Europa o paventando una vittoria troppo larga della compagine “Il mio Passo” che potrebbe trasformare il paese in un’autocrazia a partito unico come nel caso del vicino Azerbaijan. Il controllo quasi totale del parlamento lascerà mano libera alla coalizione del primo ministro ma forse è proprio il clima di grande fiducia e le aspettative che potrebbe maggiormente danneggiare la futura tenuta del governo.

 Le sfide che il paese si appresta ad affrontare, dalla politica interna a quella estera, sono relativamente ampie e la necessità di riforme strutturali richiederà dei sacrifici che la già provata popolazione potrebbe dimostrarsi incapace di affrontare e sopportare. Se il vangelo rottamatore di Pashinyan ha sedotto una grande maggioranza trasversale dei cittadini armeni, le politiche realiste e le congiunture internazionali rischiando di diffondere disillusione generale che potrebbe scavare un solco profondo fra cittadinanza e politica aprendo la strada a pericolose derive estremiste o autoritarie.

Erevan. (Foto: Notizie Geopolitiche / EO),

Una revisione dell’apparato economico deve essere la necessaria priorità del governo; tamponare la proibitiva situazione del deficit di 34,8 miliardi di dram, lotta alla corruzione diffusa, creazione di posti di lavoro nei servizi, diversificazione dell’economia troppo dipendente dall’import-export russo o dalle rimesse dei 6 milioni di immigrati (di questi due lavorano principalmente nelle grandi città russe), attrarre investimenti dai progetti di collaborazione in costante crescita con l’Unione Europea e in ultimo ma non meno importante contrastare il potere economico e di conseguenza politico degli oligarchi legati al vecchio governo con interessi ramificati principalmente nelle province. Contro questi oligarchi si è espresso più volte e con asprezza lo stesso Pashinyan: “Mi riferisco a quei sindaci e amministratori di villaggi: sappiate che personalmente vi verrò a trovare, vi prenderò per la gola e vi butterò fuori dai vostri uffici”. Non dovete camminare nelle strade del paese. Il vostro posto è in prigione e voi tutti, criminali, saccheggiatori e canaglie, ci finirete”. Ma ancora scarse e insufficienti appaiono le misure prese fin ora. Non sarà l’economia l’unico argomento che agiterà il dibattito interno nei prossimi anni ma anche il fortissimo tasso di emigrazione che non accenna a diminuire, complice la fuga di laureati, imprenditori o semplici lavoratori manuali, privando il paese di necessari capitali umani, la crisi demografica sempre più drammatica e l’invecchiamento della popolazione che renderà necessarie nuove e più stringenti leggi in campo pensionistico. L’approvazione nel giugno scorso di una contestata riforma pensionistica avviata quattro anni prima che ha in parte privatizzato un sistema asfittico e non funzionale (280.000 lavoratori nati dopo il 1973 verranno tutelati da fondi pensioni in mano a società europee) ha causato dei malumori e timide reazioni di insoddisfazione anche nella compagine fedele alla linea politica del primo ministro.

 Se la politica interna sembra promettere grossi grattacapi al futuro governo del paese la priorità rimane, in una piccola nazione incastonata tra due mortali nemici e ponte fra Caucaso e Medio Oriente, la politica estera. Tralasciando la travagliata ma indispensabile relazione con la Russia, le relazioni con tre paesi costituiscono la priorità dell’agenda politica governativa: Azerbaijan, Turchia e Iran.

Nikol Pashinyan.

Risale al 7 dicembre scorso l’ultimo incontro fra il “presidente” azero Ilham Aliyev e Nikol Pashinyan nel corso dei lavori dell’ultimo summit informale della Comunità degli Stati Indipendenti. I due capi di stato concordano sulla congiuntura positiva delle relazioni bilaterali fra i due paesi e sul prolungamento dello status quo e relativo clima di pace che si registra lungo il confine tra Yerevan, la repubblica non riconosciuta del Nagorno Karabakh e Baku, senza però compiere dei necessari passi avanti per la risoluzione della crisi. Quello in corso nella regione non è altro che l’ennesimo conflitto congelato retaggio dell’epoca sovietica che contrappone una regione etnicamente armena al governo centrale azero che ne pretende la sovranità che ad oggi è cogestita da Armenia e Karabakh in un contesto di parziale autonomia e legittimità.

 Il conflitto del 1992 ha lasciato in eredità oltre che un continuo stato di insicurezza, vari sono stati gli sconfinamenti reciproci, i bombardamenti al confine e gli atti intimidatori, un pesante sentimento di reciproca animosità trasversale nei due paesi che rende difficile far avanzare un progetto realistico di risoluzione definitiva del conflitto. In questo frangente le opinioni pubbliche polarizzate, il clima di odio e la strumentalizzazione politica dettano la policy di entrambi i governi che sembrano cosi preferire un precario status quo a dolorose amputazioni di territorio foriere di pesanti ripercussioni a livello elettorale.

 La figura stessa e il passato del primo ministro armeno fanno sperare ben poco gli analisti su futuri colpi di scena e lasciano ben poco spazio all’ottimismo. Uno dei figli di Pashinyan ha partecipato in passato ad operazioni militari nella repubblica contesa e il primo ministro stesso non ha lesinato dichiarazioni di fuoco e aperto sostegno alla linea dura ampiamente condivisa nel paese. “Il Karabakh non deve far parte dell’Azerbaijan”, ha dichiarato in un recente discorso all’Assemblea generale delle Nazioni Uniti denunciando l’intenzione della leadership azera di attuare una pulizia etnica non dissimile a quella operata nel Naxcivan (exclave azera confinante con Yerevan) spiegando cosi l’impossibilità di cedere senza negoziati la repubblica a Baku non prima di reciproci compromessi e in un atmosfera di collaborazione e fiducia reciproca. Dichiarazioni forti non dissimili a quelle del presidente azero Aliyev in grado di rassicurare l’opinione pubblica armena e gli influenti apparati militari vicini ai destini di Stepanakert (capitale del Nagorno Karabakh) ma che allontanano ogni possibile speranza di distensione.

(Foto Notizie Geopolitiche / GB).

A pesare sulle relazioni con la Turchia resta sicuramente il nodo centrale del genocidio armeno, tragedia nazionale e elemento fondante nella formazione della nazione nonché la chiusura totale della frontiera Yerevan – Ankara: la Turchia infatti non solo non riconosce ad oggi il genocidio compiuto dai Giovani Turchi nel 1915-1917 ma continua a sponsorizzare un nazionalismo panturco (solidale all’alleato azero) negando e riscrivendo la storia in maniera distorta. Nel novembre 2018 Pashinyan ha ribadito che l’Armenia è pronta a normalizzare le sue relazioni con la Turchia senza condizioni preliminari ma ha affermato che il riconoscimento del genocidio non è “una questione di relazioni armeno-turche”, ma è “una questione di sicurezza per noi e una questione di sicurezza internazionale, ed è il nostro contributo al movimento e al processo di prevenzione del genocidio”. La Turchia per il nuovo primo ministro armeno deve fare i conti con il suo sanguinoso passato ma la normalizzazione delle relazioni bilaterali continua ad essere per Ankara una mossa politica rischiosa attualmente impossibile da implementare nonostante le pressioni degli Stati Uniti, a loro volta pressati dall’influente a Washington lobby armeno americana.

Veduta di Erevan. (Foto: Notizie Geopolitiche / EO).

Stringere e rafforzare la cooperazione con la repubblica islamica d’Iran rappresenta una scelta obbligata per sfuggire all’accerchiamento turco-azero e alla dipendenza della Russia ma rischia di danneggiare le già tese relazioni con gli Stati Uniti. Uno strano rapporto quello fra Teheran e Yerevan che si nutre delle affinità culturali secolari fra la Persia e il Caucaso e sulla condivisa avversione reciproca nei confronti del panturchismo. L’Iran, a scapito di una cospicua percentuale di cittadini di origine azera (tra il 17 e il 20%), persegue fin dai tempi degli shah un rapporto di fruttuosa cooperazione commerciale e diplomatica con l’Armenia frutto della volontà dei decisori della repubblica islamica di influire maggiormente nel puzzle caucasico e di indebolire l’irredentismo azero. La rivoluzione di velluto ha riacceso le speranze in Rouhani nel ristrutturare e migliorare le relazioni bilaterali danneggiate dalla mancanza di chiara leadership del precedente governo Sargsyan. Il 26 settembre nel corso dell’Assemblea delle Nazioni Unite i leader delle due nazioni si sono incontrati accordandosi sull’ampliamento della zona commerciale di confine di Meghri che oltre che generare necessaria liquidità per entrambe le nazioni schiacciate dalla crisi economica o dalle sanzioni americane, rispettivamente, potrebbe rappresentare uno importante corridoio strategico nell’alveo della difficile relazione fra Iran e Russia. Putin ha più volte espresso il desiderio di voler coinvolgere nell’Unione economica eurasiatica eppure, in passato, è stata proprio la Russia ha sabotare alcune iniziative persiane in Armenia nel campo dell’esportazione di idrocarburi temendo l’eccessiva influenza di Teheran nel piccolo paese caucasico ma il timore dell’offensiva americana che accomuna Russia e Iran rischia di coinvolgere le due nazioni in un potenziale abbraccio euroasiatico che potrebbe strangolare le aspettative decisionali delle élite politiche a Yerevan.

 Recepito con timidezza invece il messaggio che Maja Kocijancic, portavoce per gli affari esteri e la politica di sicurezza dell’Unione Europea ha lanciato alla coalizione vincitrice all’indomani dei risultati elettorali: “Siamo ansiosi di lavorare con il nuovo Parlamento democraticamente eletto e il futuro governo per approfondire le nostre relazioni politiche ed economiche sulla base degli impegni congiunti dell’accordo di partenariato globale e rafforzato Ue-Armenia”.
L’Armenia è costretta a giocare un ruolo di primo piano nell’arena geopolitica che ben poco si addice alle sue scarse risorse materiali e umane. Se il nuovo primo ministro sarà in grado di affrontare e vincere le sfide interne e rompere l’accerchiamento lungo le sue frontiere, coltivare alleanze proficui con i partner di sempre tessendo al contempo nuove relazioni con attori emergenti (Cina, Asia, Europa) dipenderà dalla volontà del popolo armeno di compiere sforzi titanici che potrebbero cambiare il destino della nazione.

Nikol Pashinyán, el revolucionario populista de Armenia

El Periódico, España
16 dic. 2018

Adrià Rocha Cutiller

Ereván (Armenia) – Domingo, 16/12/2018 | Actualizado a las 23:42 CET 
                   

El primer ministro armenio, Nikol Pashinyan. / KAREN MINASYAN (AFP)

Fueron 14 días de abril y 120 kilómetros exactos de marcha los que cambiaron para siempre la vida de Nikol Pashinyán. Salió de Gyumri, la segunda ciudad de Armenia, como lo que era: líder de un partido minoritario en el Parlamento; siempre serio y bien afeitado, vestido de traje y corbata. Ese Nikol partió de Gyumri, pero nunca llegaría.

Lo hizo otro y, con él, todo cambió. Fue algo estudiado: a Ereván, capital armenia y destino de la marcha, llegó un Pashinyán de piel morena y barba larga y blanquecina; pantalones y camiseta verde militar, mochila gris en la espalda y megáfono en mano. En la carretera, a la que se lanzó solo, se le unieron miles. Pashinyán, hasta abril del 2018 opositor parlamentario siempre en eterna minoría, se había transformado: ahora era el líder de la revolución.

Todo fue muy rápido: el antiguo primer ministro armenio, Serzh Sargsyán, autoritario y corrupto, trataba de perpetuarse en el poder. Pashinyán y sus seguidores, para impedirlo, bloquearon el país. Los miles se convirtieron en cientos de miles en un país de menos de tres millones. En dos semanas, Ereván quedó paralizada. No había vuelta atrás.

Sargsyán tardó poco en entender que había perdido y, entonces, sin tratar de luchar por su puesto, dimitió. El 8 de mayo, un mes después de empezar la marcha, Nikol Pashinyán fue elegido primer ministro de Armenia. La revolución había triunfado: habían alcanzado el poder.

Conseguirlo le costó 43 años y muchos intentos fallidos. Pashinyán fue expulsado de la facultad de Periodismo por su actitud revolucionaria para, más tarde, escribir y dirigir el periódico opositor armenio ‘Haykakan Zhamanak’. En el 2008 entró en política para retar por primera vez al presidente Sargsyán.

Perdería. Sargsyán, en unas elecciones fraudulentas, le ganó. Pashinyán y sus aliados, al día siguiente, llamaron a las protestas. La policía amenazó con intervenir y Pashinyán pidió resistencia. La policía, tras unos minutos de duda, atacó. 10 personas murieron y, temiendo ser encarcelado, Pashinyán desapareció.

Así estaría durante un año y medio, escribiendo en su antiguo diario que viajaba por el mundo con un pasaporte serbio falso cuando, en realidad, estaba escondido en Ereván. Al final acabó entregándose y pasó un año en la cárcel. Al salir, en el 2011, refundó su partido, volvió al Parlamento y continuó con su lucha, siempre contra Sargsyán y siempre en minoría.

Pero en abril de este año tuvo otra oportunidad. Lo hizo: marchó de Gyumri a Ereván y, ahora, siete meses después de aquello, Armenia está enamorada de él. Hace una semana, Pashinyán ganó las primeras elecciones tras la revolución, y lo hizo a lo grande: con el 70,4% de los votos.

Su popularidad es absoluta: «La política armenia está muy ligada al carisma del líder —dice Alen Ghevondyán, analista político—. No tanto en la ideología como en la personalidad. En sociedades como la nuestra, al líder se le entrega todo el poder. Se vuelve un símbolo». Pashinyán es tan intocable que hasta los partidos de oposición no se atreven a criticarle demasiado.

Sus pocos detractores le achacan que es un populista, que pertenece a esa dudosa ola que recorre el mundo y que nos ha traído, entre otros, a Trump, Salvini, Orbán, Erdogan, Putin y algún puñado más de nombres en los demás continentes. Y algunos de sus seguidores lo aceptan: Pashinyán, con su amor por los baños de masas, los discursos llenos de sentimiento pero vacíos de contenido y sus directos constantes en Facebook, es un populista perfecto.

Pero su populismo ha servido para traer la democracia a Armenia; no para llevársela. Para acabar con la corrupción institucional; no para fomentarla. Pashinyán, de momento, ha sido como una ráfaga de viento fresco que fumiga todo lo malo de una habitación que lleva décadas enteras de ventanas y puertas cerradas y centímetros de polvo acumulado. Aunque todo, en un futuro, podría torcerse porque Pashinyán parece tener un pequeño problema: se adora a sí mismo.

Y la actitud que los armenios tienen con él no ayuda: se han serigrafiado camisetas, tazas, gorras, uñas y coches con su cara; levantado estatuas con su figura; compuesto canciones de rap, pop, rock y versiones de 'Despacito' en su nombre; representado obras de teatro infantil en su honor; empuñado monedas de oro y plata con su efigie. «Si la gente quiere usar mi cara como símbolo de la democracia, ¿por qué no? No es problema. A veces me piden 'selfies'. ¿Qué hago? ¿Negarme? No es necesario que en una democracia la gente odie al primer ministro», argumenta.

Pero la cosa va más allá de dónde se ha estampado su cara o en qué radio han coreado su nombre: se le ha comparado, en Armenia, con Jesucristo, el Papa, el Rey —cualquiera de ellos—, Gandhi y César Augusto. ¡Oh, Nikol, héroe de la patria; padre fundador!

Hay quienes temen (son, de momento, muy pocos) que el personaje se coma a la persona: que la revolución destruya a su líder. Que Pashinyán, portador de la democracia, se vuelva un déspota.

El primer ministro armenio, ahora, se enfrenta a un trabajo monumental. Su país, con dos de sus cuatro fronteras bloqueadas al completo, es pobre en extremo: el 30% de la población vive bajo el umbral de la pobreza. Fuera de Ereván, la capital, la vida es una lucha constante contra la miseria.

Lo han prometido mil veces, pero se hace difícil adivinar cómo Pashinyán y su Gobierno van a solucionarlo: «No tiene programa -dice Tevan Poghosyán, político opositor ya retirado-. Después de escucharlo hablar te das cuenta de que todo lo que dice son clichés. Dice: 'Necesitamos democracia, luchar contra la corrupción. mejora económica'. Todo eso está muy bien, pero no ha dicho cómo va a hacerlo. Es todo una incógnita: saber qué hará Pashinyán tras formar Gobierno; cuál será su primera ley».

Hay algunas pistas: la idea del primer ministro y su Gabinete es abrir el país a la inversión extranjera, acabar con los monopolios estatales y hacer de Armenia un centro tecnológico mundial. Pero, entonces, Pashinyán se enfada. Su programa lo es, pero él odia que se lo recuerden: no soporta que le llamen liberal. Frunce el ceño y se crispa.

Se nota que no le gusta la palabra. Liberal: «No acepto que me llamen así. He leído que soy un centrista, y me parece un problema muy serio, porque no lo soy; como tampoco soy socialdemócrata. En el siglo XXI las ideologías han desaparecido. Defino problemas y objetivos y les busco solución. Estoy más allá de los ‘-ismos’», dice Pashinyán.

Esta ha sido su clave: hablar solo de la falta de democracia y corrupción -de lo que preocupaba a los armenios- y, en sus discursos, apartar la ideología y los temas complicados a un lado. Quería apelar a todo el país y lo consiguió. Ahora le queda, seguramente, lo más difícil: estar a su propia Altura.

Film: Serj Tankian is making a documentary about Armenian revolution

MediaMax, Armenia
Dec 22 2018
Serj Tankian is making a documentary about Armenian revolution

The film, I Am Not Alone, is expected to be ready for the festival circuit next year, Tankian said.

 He added he is proud that The Economist ranked Armenia as Country of the Year for 2018.

 Serj Tankian was an active supporter of the revolution in spring 2018.

 

He said in the interview to New Europe in April:

 “Armenian youngsters have reinvented themselves culturally in such a way that they have become irrefutably powerful. They won’t stand for injustice the same way as their parents did but will react with understanding and love also different from the previous generation. I consider the Electric Yerevan protests the lead up to this as it was the youth that initiated the single issue protest.”

 In another demonstration of support, Tankian visited Armenia in May.

Մամուլ. Հեղափոխությունից շուրջ մեկ տարի անց 50-55 հազար պետական աշխատող կդառնա գործազուրկ

  • 22.12.2018
  •  

  • Հայաստան
  •  

7
 88

VERELQ-ը ներկայացնում է հայաստանյան մամուլի ամենաուշագրավ հրապարակումները:


«Ժամանակ» թերթը գրում է. «Կառավարության կառուցվածքային բարեփոխումների` նախարարությունների կրճատման, ԾԻԳ-երի և ՊՈԱԿ-ների փակման, ավելորդ մանկավարժների կրճատման արդյունքում մոտավոր հաշվարկներով կարող են գործազուրկ դառնալ 50-55 հազար պետական աշխատողներ: Թե պետական աշխատանքը կորցնելուց հետո նրանք ինչով են զբաղվելու՝ հայտնի չէ: Միակ տեսանելի աշխատանքը այս պահին շարունակում է մնալ տաքսու վարորդը, որոնց կառավարությունը հարկային արտոնություններ է տվել»:


«Հրապարակ» թերթը գրում է. «ՀՀԿ-ում որոշել են առժամանակ հետ քաշվել, դեբատների, քննարկումների չմասնակցել, խոսել խիստ անհրաժեշտության դեպքում, որ նորերը, որ գրեթե քաղաքականության այբուբենին ծանոթ չեն, երևան «ողջ հասակով մեկ»: ՀՀԿ-ում չեն բացառում, որ Սերժ Սարգսյանը կանցնի «թոշակի»` հետագայում էլ չդադարելով հաշվել ու շախմատային տախտակը շարել: Իսկ ինչպե՞ս է գոյատևելու կուսակցությունը։ «Կարծում եմ` խնդիրը կա, բայց ոչ շատ սուր. Վիգենը զբաղված է «Լույս» հիմնադրամով, Արփինեն, Շարմազանովը դասախոսում են, Վահրամ Բաղդասարյանը նույնպես կրթական համակարգում տեղ կգտնի, Դավիթ Հարությունյաննիրավաբանական ընկերություն է հիմնել, Աշոտյանն էլ կուսակցության գործերով կզբաղվի: Կուսակցությունն այս պահին ունի բավականին անշարժ գույք` 70-ից ավելի գրասենյակներ, որոնց մեծ մասը Երևանում է։ Վերջին հաշվով, կարող են այդ գրասենյակների տարածքների մի մասը տալ վարձակալության, հոգալ կուսակցության ծախսերը»,- ասաց մեր զրուցակիցը: Ի դեպ, ՀՀԿ Կենտրոն համայնքի գրասենյակը, որը գտնվում է Բուզանդի 1/2՝ Երևանի քաղաքապետարանին պատկանող շենքում, մինչև 2027 թվականը պայմանագիր ունի։ Մինչդեռ Տարոն Մարգարյանն այս շենքում տեղակայված լրատվական կազմակերպությունների հետ պայմանագրերն ընդամենը 2 տարով էր կնքում»։


«Փաստ» թերթը գրում է. «Գազի սակագնի հնարավոր բարձրացման հետ կապված վերջին օրերին բազմաթիվ տեղեկություններ շրջանառվեցին: Պաշտոնական արձագանքները չափազանց կցկտուր են, սկզբունքորեն, կարելի է ասել, դրանք բացակայում են: Մեր ունեցած հավաստի տվյալներով, վարչապետի անունից էներգետիկայի նախարարության պաշտոնյաներին, ինչպես նաև կառավարության այն պաշտոնյաներին, որոնք որևէ կերպ առնչվում են թեմային, խիստ հանձնարարական է տրված գազի սակագնի հարցով հարցազրույցներ չտալ, առավելագույնս լուռ մնալ, միայն սուր անհրաժեշտության դեպքում պաշտոնապես սոսկ մեկ նախադասությամբ սահմանափակվել՝ «բանակցություններն ընթացքի մեջ են»: Տեսակետ կա, որ իշխանություններն իրենք էլ լիարժեք չեն պատկերացնում, թե ինչ է սպասվում առաջիկայում, այդ իսկ պատճառով աշխատում են մի կողմից թույլ չտալ խուճապային տրամադրություններ, մյուս կողմից՝ խուսափել արհեստական սպասումներից»:


«Ժամանակ» թերթը գրում է. «Կառավարության կառուցվածքային բարեփոխումների շրջանակում քննարկվում է նաև Տարածքային կառավարման և զարգացման նախարարությունը և ԱԻՆ-ը միավորելու հարցը: Այս միավորումը իսկապես արդյունավետ կլիներ, սակայն իշխանությունները չգիտեն, թե ով պետք է մնա նախարար՝ Սուրեն Պապիկյա՞նը, ով վարչապետ Փաշինյանի ամենամերձավոր շրջապատից է, թե՞ Ֆելիքս Ցոլակյանը, ով համարվում է այս կառավարության ամենափորձառու և բանիմաց կադրը»:


«Ժողովուրդ» թերթը գրում է. ««Ժողովուրդ» օրաթերթի տեղեկություններով` քրեական գործեր են հարուցվել` իրավապահ համակարգում դիզվառելիքի յուրացումների հետ կապված: Մասնավորապես, թավշյա հեղափոխությունից հետո իրավապահ համակարգի մի շարք աշխատակիցներ բողոք են ներկայացրել` պնդելով, թե դիզվառելիքը, որ պետք է տրվեր մարզեր գործուղումների, նաև Երևանում ծառայողական անհրաժեշտությունից ելնելով տեղաշարժվելու համար, իրականում չի տրամադրվել: Ու հիմա քրեական գործ է հարուցվել պարզելու համար, որ գերատեսչությունների տրամադրված դիզվառելիքը նպատակին չի ծառայել: Նկատենք, որ այս խնդիրը նոր չէ. տարիներ շարունակ ոստիկանները, քննիչները մասնավոր զրույցներում չեն թաքցրել, որ իրենք ստիպված են մարզեր գործուղումների գնալ սեփական միջոցների հաշվին: Սակայն նախկին իշխանությունների օրոք շատերը խնդիրների մասին չեն բարձրաձայնել, չեն բողոքել` վախենալով հաշվեհարդարներից»:


«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Հայաստանյան իշխանությունների և Արցախի պաշտպանության բանակի նախկին հրամանատար Լևոն Մնացականյանի միջև ծավալված հակամարտության արդյունքում տուժածներից մեկը Կարեն Սարգսյանն է՝ Ռոբերտ Քոչարյանի թիկնազորի պետ Գրիշա Սարկիսովի որդին, որը զբաղեցնում էր Արցախի արտակարգ իրավիճակների պետական ծառայության պետի պաշտոնը, բայց ստիպված եղավ ազատվել այդ պաշտոնից, քանի որ իշխանությունների «դատաստանից» հետո Լյովա Մնացականյանին չէին կարող անպաշտոն թողնել և նշանակեցին ԱԻՊԾ-ում։ Արցախում վրդովված են, որ Կարեն Սարգսյանը «չուժոյ պախմել» զրկվեց պաշտոնից, թեպետ, ասում են, լավ էր աշխատում։ Նրա սիրտն էլ չկոտրելու համար նշանակել են Արցախի Հանրապետության նախագահի հատուկ հանձնարարությունների գծով ներկայացուցիչ։


 


«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Երեկ ԿԳ նախարարի ԺՊ Արայիկ Հարությունյանը մեզ ասել էր, որ հաջորդ շաբաթ բուհերը հոգաբարձուների խորհուրդների նիստեր են անելու և նոր կազմ են ընտրելու։ Մենք տեղեկացանք, որ առաջիններից մեկը նիստ է անելու Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանը, որի հոգաբարձուների խորհուրդը ձևավորվել է նոյեմբերի 12-ին՝ վարչապետի հրամանով։ Նիստում խորհրդի 32 անդամներից պետք է նախագահ ընտրվի։ Մենք տեղեկացանք, որ այս պահի դրությամբ 2 թեկնածու կա՝ Վերարտադրողական բժշկության ասոցիացիայի նախագահ Էդիկ Համբարձումյանը և երգահան, մասնագիտությամբ բժիշկ, հայտնի բժշկի թոռ Վահան Արծրունին։ Վերջինիս թեկնածությունը բժշկական շրջանակները ողջունում են՝ կուսակցական չէ, պետական պաշտոնյա չէ և ծանոթ է բուհի ու առհասարակ՝ առողջապահության ոլորտին։ Հիշեցնենք, որ նախկին նախագահն Արմեն Աշոտյանն էր»:


«Ժամանակ» թերթը գրում է. ««Ժամանակ»-ի տեղեկություններով՝ ՊԵԿ-ը հատուկ կարգադրություն է պատրաստվում ուղարկել ռեստորաններին, սգո և հարսանյաց սրահներին, զգուշացնելով, որ եթե այնտեղ ելույթ ունենան հարկայինում չգրանցված երգիչներ, թամադաներ կամ երաժիշտներ, ապա ամբողջ պատասխանատվությունն ընկնելու է այդ սրահների տնօրինության վրա: Ստացվում է, որ ռեստորանները կամ հանդիսությունների սրահները երաժիշտներ կամ թամադաներ հրավիրելուց առաջ պետք է ստուգեն նրանց գրանցման վկայականները, ունեն հարկային պարտավորություններ, թե ոչ, և միայն դրանից հետո թույլ տան իրենց մոտ ելույթ ունենալ, այլապես կտուգանվեն: Մնում է բանկերն էլ մի գրություն ուղարկեն և պահանջեն, որ հյուրերի մեջ չլինեն ժամկետանց վարկային պարտավորություններ ունեցողներ»:


«168 ժամ» թերթը գրում է. «Արարատցեմենտի» տնօրեն Սեդրակ Առուստամյանը հայտարարել է, որ 2019թ. հունվարի 1-ից ցեմենտի 1 տոննայի բացթողնման արժեքը նախկին 50.000 դրամի փոխարեն՝ այժմ կկազմի 40.000 դրամ, ներառյալ՝ ԱԱՀ-ն: Ըստ նրա՝ այս քայլը մուլտիպլիկատիվ ազդեցություն կունենա Հայաստանի տնտեսության վրա, «ինչը միանշանակ կարող են փաստել բազմաթիվ տնտեսագետներ»: Նա նաև ընդգծել է. «Ահա և տնտեսական հեղափոխության Գագիկ Ծառուկյանիառաջին քայլը»: Կարծիքներ կան, որ «Արարատցեմենտն» ուղղակի ստիպված էր գնալ այդ քայլին, որովհետև շուկայում մրցակցության խնդիր կա, քանի որ մեծ քանակությամբ ցեմենտ է ներկրվում։ Այս տարի մամուլում բազմաթիվ հրապարակումներ եղան այն մասին, որ Հայաստանը, ունենալով ցեմենտի գործարաններ, սկսել է այն ներկրել: Ցեմենտի հիմնական խմբաքանակը ներկրվել է Իրանի Իսլամական Հանրապետությունից: Քաղաքագետ Ստյոպա Սաֆարյանն իր ֆեյսբուքյան էջում վերոնշյալ հայտարարության մասին հետևյալն է գրել.


«ԲՀԿ-ն հաղորդագրություն է տարածել, թե տնտեսական հեղափոխության առաջին քայլն արված է… Մինչ մտածում էի, որ կկարդամ հերթական նոր խոշորագույն ներդրման մասին, պարզվեց՝ Գագիկ Ծառուկյանը ընդամենը կասեցրել է այլևս շահութաբեր չհամարվող ու սնանկության գնացող ցեմենտի գործարանի կոլապսը, մի քանի տարով հրաժարվել շահույթ ունենալուց, արել է որոշ ներդրումներ տեխնիկական վերազինման ուղղությամբ, հանձնարարել ոչ մեկին չկրճատել, որքան էլ վիճակը դա ստիպում է… Մի խոսքով՝ իր սեփականությունն ու դրա ռիսկերն է կառավարել: Լավ բան է արել, դրվատելի է, բայց… Իմ իմանալով՝ սա կոչվում է՝ ճգնաժամի կառավարում կամ սնանկացման կանխարգելում, բայց որ սա տնտեսական հեղափոխություն է, դրա մասին մտքովս անցնել էլ չէր կարող…Վայ, էս ինչ եք անում, ես ձեր կլասիկ ցավը տանեմ…»։


«168.am»-ի հետ զրույցում տնտեսագետ Վահագն Խաչատրյանն ասաց, որ ցեմենտի գինը նվազել է մրցակցության արդյունքում. «Միայն խոսելով չէ, պետք է սպասել, տեսնել՝ արդյունքում ինչ կլինի։ Շինարարություն անել ցանկացողները մինչ այժմ ցեմենտի պատճառով չէ, որ չէին անում։ Այնպես որ, ցեմենտն այդ մուլտիպլիկատիվ ազդեցության մեջ մեծ դեր չի կարող ունենալ։ Իհարկե, շատ լավ է, որ էժանանում է, խնդիր չկա, բայց բոլոր դեպքերում համաձայն եմ այն կարծիքների հետ, որ դա մրցակցության հետևանք է։ Իսկ տնտեսական հեղափոխությունը չարաշահել պետք չէ, որովհետև նախ պետք է պարզաբանենք՝ ինչ է նշանակում՝ տնտեսական հեղափոխություն, իսկ հետո կարող ենք գնահատականներ տալ, եթե դրան ուղղված քայլեր արվեն։ Ես այսօր այդ քայլերը չեմ տեսնում, բացի կոռուպցիայի դեմ պայքարից, որն ավելի շատ քաղաքական է, բայց որի ազդեցությունը տնտեսության վրա էական է»։


ՀՀ տնտեսական զարգացման և ներդրումների նախկին նախարար, տնտեսագետ Արծվիկ Մինասյանըմեզ հետ զրույցում դրական գնահատեց ցեմենտի գնի նվազումը։ Ըստ նրա՝ կարևոր քայլ է արվել։


«Նախ շատ լավ բան է արվել՝ արդիականացման տեսանկյունից։ Ցեմենտի հարցը քննարկվում էր նաև դեռևս այն ժամանակ, երբ մենք Իրանից չափազանց ցածր գներով ներմուծումներ ունեինք, և մեր երկու խոշոր ցեմենտի գործարաններից ոչ մեկը չէր կարող դիմանալ այդ մրցակցությանը։ Հետևաբար, այդ տեսակետից անհրաժեշտ է, որպեսզի ինքնարժեքը ձևավորող կոմպոնենտներում իրական փոփոխություններ լինեն, և միանշանակ գովելի են տեխնոլոգիական փոփոխությունները։ Բացի այդ՝ շատ կարևոր է նույն էներգակիրների մասով տարբերակված սակագնային քաղաքականությունը՝ ցեմենտի արտադրության ոլորտում, որպեսզի կարողանանք որակյալ ապրանք ունենալ մրցակցության տեսանկյունից»,- ասաց Արծվիկ Մինասյանը։ Նախկին նախարարի խոսքով՝ ցեմենտի էժանացումը լավ քայլ է նաև այն առումով, որ այն համակարգաստեղծ ապրանք է. «Ցեմենտը շինարարություն է, շինարարությունը նոր տնտեսական աճ է ապահովում, այսինքն՝ սա այդ տեսակետից լավ ոլորտ է։ Այո, ես համակարծիք եմ, որ, եթե հեղափոխության այլ ձևակերպումներ չկան, իսկ այս պահին դեռևս այլ ձևակերպումներ չկան, այսպիսի քայլերը կարելի է համարել տնտեսական հեղափոխության առաջին քայլ»։

Azerbaijani press: Erdogan: Turkey really worried about unresolved conflicts in S.Caucasus

17:38 (UTC+04:00)

Baku, Azerbaijan, Dec. 21

By Rufiz Hafizoglu – Trend:

Turkey is highly worried about the unresolved conflicts in the South Caucasus, President Recep Tayyip Erdogan said, Trend reports via Turkish media.

Erdogan noted that Turkey is in favor of solving all military conflicts in the region, as well as the South Caucasus, since these conflicts have a negative impact on Turkey.

The conflict between the two South Caucasus countries began in 1988 when Armenia made territorial claims against Azerbaijan. As a result of the ensuing war, in 1992 Armenian armed forces occupied 20 percent of Azerbaijan, including the Nagorno-Karabakh region and seven surrounding districts.

The 1994 ceasefire agreement was followed by peace negotiations. Armenia has not yet implemented four UN Security Council resolutions on withdrawal of its armed forces from the Nagorno-Karabakh and the surrounding districts.

Follow the author on Twitter: @rhafizoglu


Armenian PM denies foreign pressure, land loss

BBC Monitoring Trans Caucasus Unit, UK
Supplied by BBC Worldwide Monitoring
Thursday
Armenian PM denies foreign pressure, land loss
 
 
By BBC Monitoring
 
Acting Armenian Prime Minister Nikol Pashinyan has addressed several issues that have been widely discussed in public, including concerns about Russian pressure on Armenia and territories lost to Azerbaijan.
 
Pashinyan said that his government had not held talks with Russia regarding the biological laboratories in Armenia, that the country is not under US influence and has not lost any territories to Azerbaijan since May, and that he had responded appropriately to the Belarus leader's criticism at a CSTO summit.
 
The prime minister made the remarks while speaking to journalists in the town of Dilijan on 19 December. The presser was live streamed on Facebook by the Armenian service of RFE/RL.
 
US 'pressure', bio-labs
 
Pashinyan dismissed Russian Deputy Foreign Minister Grigory Karasin's comment that Armenia should have the courage to resist blackmailing and pressure from the USA and to make independent decisions.
 
"I have said it before that the Republic of Armenia pursues its own sovereign policy and I think many can see that, if not everyone. And Armenia will continue this policy," Pashinyan said.
 
He went on to say that it is not clear what Karasin was basing his statement on.
 
Pashinyan also denied any discussions with Russia about the biological laboratories in Armenia or an agreement on foreign military presence in the country.
 
Russian Foreign Minister Sergei Lavrov said this week that the two countries were working on an agreement that would guarantee non-presence of foreign military in Armenia.
 
"Our government has never discussed this issue with our Russian partners," Pashinyan said, adding that Lavrov should clarify what he meant.
 
Pashinyan added that such talks might had been held with the former government.
 
Responding to a question on possible acquisition of US weapons, Pashinyan said that there was "no concrete proposal or possibility" at this moment.
 
No progress on Karabakh peace
 
Pashinyan said that no progress has been achieved in the Karabakh peace talks. He was commenting on Azerbaijani Foreign Minister Elmar Mammadyarov's recent remarks about a "mutual understanding" reached during the recent bilateral talks in Milan.
 
Pashinyan said that a joint statement was the only thing the parties had agreed on in Milan.
 
"In Milan, the Armenian and Azerbaijani foreign ministers, together with the co-chairmen [of the OSCE Minsk Group that mediates in the Karabakh peace talks], agreed on a joint statement and it was noted that for quite some time, it had not been possible to reach an agreement on such a statement," he said.
 
Pashinyan went on to advise commentators in Armenian against looking for conspiracies when Azerbaijan makes "optimistic" reports on the Karabakh talks.
 
"No government in Armenia has been as transparent on the Karabakh issue as our government," he said.
 
Pashinyan also said that the recent reshuffles in the Karabakh defence ministry could in no way affect the army's combat potential.
 
No territory loss in recent months
 
He underscored that Armenia has not lost any territories since his team came in power in May 2018.
 
Azerbaijani President Ilham Aliyev recently said that Azerbaijani troops managed to take under their control 11,000 sq m of land on the Armenian-Azerbaijani border in the Azerbaijani exclave of Naxcivan. Pashinyan said that both sides had simply moved their positions in that area. He added that this occurred in February-May 2018, when he was not prime minister.
 
"I officially announce that the territories, which have been under the control of the Armenian Armed Forces as of 8 May, continue to remain under the control of the Armenian Armed Forces," he said.
 
Arms sales spat with Belarus
 
Pashinyan said that he had given Belarus President Alyaksandr Lukashenka "comprehensive answers" when the two spoke at recent CSTO summit.
 
Lukashenka said recently, using rather rude language, that he had asked Pashinyan why he criticised Minsk for selling missiles to Azerbaijan but did not dare to criticise Russia, which is Baku's main arms supplier.
 
"My spokesperson has clarified that this issue has periodically been raised during my contacts with the Russian president. I can assure you that all the questions raised by Lukashenka received concrete and comprehensive answers on the spot. Frankly speaking, I had the impression that Mr Lukashenka was satisfied with the answers and in my opinion, everyone present there [at the summit] had the same impression. I cannot say what happened later," he said.
 
Source: Facebook in Armenian 1218 gmt 19 Dec 18

‘Georgia’s door has closed for us,’ Azerbaijani opposition

Netgazeti , Georgia
Dec 17 2018
'Georgia's door has closed for us,' Azerbaijani opposition
by Gunel Movlud
[Armenian News note: the below is translated from Georgian]

In 2012-2017, the Georgian capital was something like Casablanca for Azerbaijani opposition figures and those persecuted. Several dozens of journalists, activists, and representatives of culture moved from Baku to Tbilisi to avoid arrest and persecution.

Geographical proximity to the motherland, no language barrier, affordable prices and the opportunity to invite family members and friends worked towards Georgia's becoming a desirable shelter for Azerbaijani opposition figures.

Georgia no longer shelter for Azerbaijani opposition

However, in 2016, the Georgian authorities refused to extend residence permits for dozens of Azerbaijani opposition figures one after the other. The rejection letters, which they received individually, explained that the decisions were made "out of Georgia's interests and security."

As a basis for denying residence permits, the Public Service Development Agency mostly refers to Clause 18.1.a and 18.1.b of the law on legal status of foreign nationals and those without citizenship, according to which a person represents a danger for the security of the country.

According to the information requested by the Netgazeti [website], in 2014-2018, 62 Azerbaijani citizens were denied permits or extension precisely for this reason.

In 2017, Azerbaijani journalist Afqan Muxtarli was abducted from the centre of Tbilisi and sent to prison in Baku. This case clearly showed that "safety" in Georgia was a myth and that [Azerbaijani President Ilham] Aliyev's regime had reached even Tbilisi. As a result, almost all opposition figures left Tbilisi. Apart from this, being denied permits, many Azerbaijanis, who lived in Tbilisi, left for European countries.

Who of the Azerbaijani sociopolitical society has stayed in Tbilisi? Does anyone arrive from Azerbaijan and what situation are they currently in in Georgia?

Azeri journalist not safe in Tbilisi

Journalist Azar Kazimzada is 26. He has an Internet channel – Dusun TV, where the young journalist holds debates between political figures, journalists, and activists.

Azar arrived in Georgia about a year ago, after being placed under arrest in Azerbaijan on different charges four times and being beaten in a police department.

"I decided on Georgia because it is a democratic country and also, being a citizen of Azerbaijan, I needed no visa. However, I was wrong about [Georgia's being] a democratic county. It does look like a European country, but in actual fact, the Georgian authorities have close connections with our authorities, fulfilling their requests. For example, I encountered pressure on a stranger's part and later, I was taken to police for questioning, Azar said.

Azar does not feel safe in Tbilisi. After the incident with the police, he almost never leaves home and tries not to stay alone. He thinks that in such a manner, he will be safe at least temporarily.

However, he is not going to stay in Tbilisi. He is trying to move to a European country to do a course of studies there, leaving Georgia on a student visa.

LGBTI activist not safe in Georgia either

Malika [the name has been altered for safety reasons] [square brackets as published] is 22 and is an LGBTI activist. She arrived in Georgia in 2017, following the September developments, when the police began mass arrests of representatives of the LGBTI community. Malika was one of those, who were taken from their flats and beaten in a police department. At that time, she was seriously injured, which undermined her health. At present, she is receiving treatment in a Tbilisi clinic. She is trying to leave Georgia, as she does not feel safe here, either.

"In Georgia, attitude towards the LGBTI community does not differ much from that in Azerbaijan. Our society dislikes them and the police are also inactive, when our rights are infringed. In the case of violence, no-one will defend you. We know that the Azerbaijani authorities have many agents here, that is why I want to promptly leave this country," [Malika said.]

Georgia's door closed for Azeri opposition

What fate did the Azerbaijani opposition figures, who left Georgia in 2016-2017, face?

Tural Qurbanli left Georgia in 2017. At present, he and his family live in the Netherlands. As Tural put it, he decided to leave Georgia, when he noticed that he was being spied on from one and the same car.

"I noticed that my family and I were spied on. We could have experienced the same as Afqan Muxtarli did. At present, my family and I are waiting for the status of refugees," the journalist said.

Zamira Abbasova is a blogger participating in peace projects. She proved to be on the Azerbaijani authorities' black list because of her friendly ties with Armenian journalists and activists.

After the Muxtarli case, she left for London to study there. Now that she is finishing her studies, she is again in a difficult situation.

"My UK visa is expiring and I do not know what lies ahead. I do not consider my return to Georgia. Even on the day when I left Tbilisi, people in civilian clothes went [to the place I lived] to question my neighbours to find out whether they knew my whereabouts," [Abbasova said].

Culture expert Elmir Mirzayev, who had his own blog on the opposition-minded Meydan.TV, lived in Georgia for more than a year. He left Georgia for Germany, where he was granted the status of refugee.

"It is dangerous to return to Georgia. Over the past year, two Azerbaijani opposition figures, who enjoy the status of refugees in Europe, have been denied entry to Georgia. In my opinion, Georgia's door has closed for us," [Mirzayev said.]

2019 Rose Parade lineup: Your guide to every float, every band, in order

Pasadena Star News, CA
Dec 21 2018
 
 
2019 Rose Parade lineup: Your guide to every float, every band, in order

American Armenian Rose Float Association’s entry for the 128th Rose Parade in 2017 (Photo by Sarah Reingewirtz, Pasadena Star-News/SCNG)

 
American Armenian Rose Float Association’s entry for the 128th Rose Parade in 2017 (Photo by Sarah Reingewirtz, Pasadena Star-News/SCNG)
By STAFF REPORT |
PUBLISHED: at 2:43 pm | UPDATED: at 2:11 pm
 
The 2019 Tournament of Roses Parade will feature a wonderful lineup of floats, marching bands, equestrian units and other entries, coming to Pasadena from around the world. This year’s procession will begin at 8 a.m. Tuesday, Jan. 1, with “The Melody of Life” as the theme.
 
Here’s the complete lineup, in order of appearance.
 
Note that the entries and lineup order are subject to change, even as late as the morning of the parade. (Photos and artist’s renderings courtesy Tournament of Roses.)
 …
OFFICIAL ENTRIES [lineup order]
 
[Armenian News note: please visit the webpage to see the full list]
American Armenian Rose Float Association

Chanting Stones: Karahunj

(Phoenix Decorating Company)

The American Armenian float features Yarkhushta, an Armenian folk and martial dance associated with the highlands of the Sassoun region in Western Armenia. Yarkhushta belongs to a category of Armenian “clap dances.” The dance is performed by men, who face each other in pairs.


Belarus president backs new head of Russia-led security bloc

Belarus 24 TV
Dec 21 2018
Belarus president backs new head of Russia-led security bloc

[Armenian News note: the below is translated from Russian]

Belarusian President Alyaksandr Lukashenka (Alexander Lukashenko) has signed a draft decision of the CSTO Collective Security Council appointing Stanislaw Zas as secretary-general of the Russia-led Collective Security Treaty Organisation (CSTO).

At a meeting with Stanislaw Zas, secretary-general of the Belarusian Security Council, broadcast by the state-owned Belarus 24 TV channel on 21 December, Lukashenka said: "I chose Zas's candidacy to show, if I may say so, an example that it is time for us in this organisation to move on from formal appointments of former, retired generals – I do not want to say anything bad about them – to serving young and promising generals in order to add importance to this organisation."

Zas has already visited Kyrgyzstan, Kazakhstan, Tajikistan and Russia, where his appointment as CSTO secretary-general has been approved by the respective heads of state, the report said.

While speaking with journalists, Zas said that he was ready to travel to Armenia to discuss "problems they see in the organisation" with the Armenian authorities.

The post of the CSTO secretary-general has been vacant since Armenia withdrew its representative Yuri Khachaturov. Armenia intended to propose another candidate for the job, but Belarus insists that its representative should become the organisation's new secretary-general because Armenia is followed alphabetically by Belarus. The CSTO rules of procedure did not have a clear provision as to what should happen if a country recalls its representative.

The CSTO, a military and political organisation, includes Armenia, Belarus, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Russia and Tajikistan.